Inmiddels zit ik al een maand in het mooie Zuid-Afrika en is er dusdanig veel te vertellen om een nieuw verhaal te schrijven. Zo zijn we op zaterdag 29 september naar Bloemfontein vertrokken waar het Zuid-Afrikaanse rugby elftal een wedstrijd speelde tegen Australië. In het Free State Stadion heb ik deze wedstijd samen met Annemiek, Iris, Remco en Maartje gekeken. Maartje is een meisje die we hier ontmoet hebben en in Bloemfontein studeert en daar bij Adri in huis woont. Het was een hele spannende wedstrijd welke eindigde in 27-27. Een hele prestatie gezien de vorige verloren wedstrijd 57-0 betrof. We hadden het geluk dat we na de wedstrijd bij Adri en Maartje mochten slapen, anders zouden we in het donker anderhalf uur terug moeten rijden. De volgende ochtend hebben we met Adri ontbeten en zijn we na het bezoek aan het grote winkelcentrum, teruggereden naar Kimberley.

Na twee weken stage te hebben gelopen, hadden we al een week vakantie. De planning was om weg te gaan maar gezien er nog veel moest gebeuren om echt met de stage te beginnen, besloten we om in Kimberley te blijven. Er was genoeg te doen waarmee we ons een week konden vermaken. Op de eerste vakantie dag had ik een afspraak met Louis, het schoolhoofd van de Jannie Brink School. Ik had om 8:00 afgesproken en was netjes op tijd zoals dat in Nederland hoort. Na een half uur wachten en dankbaar gebruik gemaakt te hebbe van de wifi, was er helaas nog niemand; het bleek Heritage Day dus de school was dicht en de afspraak ging niet door... In Afrika durven ze soms geen nee te zeggen waardoor er afspraken gemaakt worden waarvan ze op voorhand al weten dat het niet kan. De volgende afspraak die week was op donderdag om halftien, bij de dokter om precies te zijn. De inenting tegen Rabiës bestaat uit drie prikken, ik heb er echter in Nederland vanwege tijdgebrek maar twee gehad waardoor ik, wanneer ik optimaal beschermd wil zijn, de derde prik in Zuid-Afrika moest laten zetten. Om halftien stond ik op de stoep van de huisartsenpraktijk maar helaas voor een dichte deur. Na een telefoontje kwam ik erachter dat de dokter in de ochtend geen tijd meer had door huisbezoeken en dat ze dat vergeten waren door te bellen. Gelukkig was er in de middag om halftwee nog een plekje vrij. Om kwart over een kreeg ik een telefoontje van de assistente dat de dokter weer vertraagd was en dat de afspraak verplaatst was naar halfvier. Om halfvier stond ik niet meer voor een dichte deur en mocht ik plaatsnemen in de wachtkamer. En jawel; na ruim een uur en driekwartier wachten werd ik, 8 minuten voordat de praktijk sloot, geholpen. Ook dit is Afrika zullen we maar zeggen. De rest van de vakantie heb ik vooral rustig doorgebracht. Veel voor school vooruit werken, klassenanalyses en lesplannen maken en vooral een beetje bijkomen van alle eerste indrukken.

Na een week vakantie te hebben gehad begon maandag 9 oktober mijn eerste stagedag weer. Op maandag en dinsdag bij de Jannie Brink School op Yonder en op woensdag en donderdag op de Elizabeth Conradie school in Kimberley. De eerste dagen op de Jannie Brink School verliepen niet geheel volgens plan. Ze praten louter Afrikaans met een aantal Engelse woordjes en zijn niet gewend op sportlessen te krijgen. Gelukkig gaven de kinderen aan dat ze het fantastisch vonden en nu al uitkeken naar volgende week. De begeleiding op deze school is er bijna niet; ik geef mijn lessen en de docenten halen hun klas aan het einde van de les op bij het sportveld. Gelukkig zijn er ook een aantal docenten die erg geïnteresseerd zijn in mijn lessen en blijven kijken en mij helpen wanneer de taalbarrière een punt wordt. De lessen op de Elizabeth Conradie School verliepen heel anders; kinderen zijn stil wanneer je binnenkomt of uitlegt, spreken je altijd aan met miss of teacher en voeren de opdracht uit zoals je die daadwerkelijk hebt uitgelegd. De kinderen zijn erg leergierig en vanwege de structuur kan je in een les, die maar een half uurtje duurt, erg veel doen. Ook zijn er verschrikkelijk veel materialen waardoor ik alles wat ik wil, ook echt kan doen. De meisjes zwemmen op maandag en woensdag en de jongens op dinsdag en donderdag. Op donderdag had ik het geluk dat het weer goed genoeg was en ik met de klassen mocht gaan zwemmen. Er zijn er maar een aantal die een zwemdiploma hebben maar toch mocht iedereen meedoen; iets wat in Nederland nooit zou gebeuren. In de jongere klassen waren er kinderen die nog nooit hadden gezwommen, hiermee heb ik leuke spelletjes gedaan in het water. In de oudere klassen heb ik mij gericht op de kinderen die bang waren of een grote achterstand hadden op de rest.

Afgelopen vrijdag werd er voor alle bewoners van Yonder een diner en feest georganiseerd. In de middag hebben we de vrouwen uit ons huis opgemaakt en zijn we naar het diner vertrokken. Een waardig driegangen diner waarna de muziek aanging en iedereen begon te dansen. Rond tien uur was het welletjes geweest en zijn we door het donker naar huis gelopen. Op Schier vind ik het altijd heerlijk om na een Tox-avondje naar de vele sterren te kijken wanneer ik naar huis fiets. Toen we naar huis liepen zag ik net zoveel sterren als ik op Schier altijd zie. Op dat moment voelde ik mij voor het eerst heel verg weg van huis. Ik ben zo druk en heb het zo verschrikkelijk naar mijn zin, dat ik gelukkig nog niet wakker heb gelegen van heimwee of het missen van iedereen.

Samen met Esther, Iris, Annemiek en Remco zijn we op zaterdag weggereden uit Kimberley richting Voorspoed, een boerderij in het midden van de uitgestrekte natuur mét een zwembad (zie foto’s). Ton (begeleider uit Nederland) was inmiddels ook aangekomen in Afrika en met hem zouden we tussentijds evalueren en de plannen voor de komende weken concretiseren. Simon, een partner van een van onze stagescholen, was samen met zijn vrouw Nino en vier kinderen meegekomen om ons te helpen met onze plannen en stageopdrachten. Om ons huis liep verschillend wild (stokstaartjes, bokken, wilde koeien, zwijntjes, zebra’s en giraffes; de laatste twee helaas niet gezien) en ging de zon prachtig onder. Het was een fijn weekend bijkomen van de vele indrukken van de afgelopen weken waarbij Nino ook nog eens fantastisch lekker Afrikaans kon koken. De vier kindjes hadden nog nooit gezwommen dus daar hebben we ons verder nog mee vermaakt.

Na een maand Afrika zijn me een aantal dingen in het bijzonder opgevallen. Zo lopen kinderen hier over een evenwichtsbalk zonder mat eronder, touwen niet vast zitten waardoor ze van links naar rechts zwaaien en vijftien kinderen zwemmen zonder zwemdiploma en er nooit een ongelukje gebeurd. In principe kan alles hier en als het niet kan, wordt ervoor gezorgd dat het binnen vijf minuten toch kan. Afspraken die je gemaakt hebt, blijken toch niet door te gaan of opeens anderhalf uur verplaatst te zijn zonder mededeling. De grootste verbazing blijft voor mij het verschil tussen blanke en donkere mensen. Desondanks dat we de apartheid al een tijdje achter ons gelaten hebben, merk ik aan alle kanten dat er tussen blank en donker absoluut nog een aanwezig verschil zit. Tijdens de rugbywedstrijd liepen er alleen maar donkere mensen drankjes en snacks te verkopen tussen de rijen door en zitten blanke mensen op de tribune. Wanneer je een donker iemand begroet, snappen ze niet dat een blank iemand aardig tegen hem of haar doet. Een donker meisje vroeg zelfs waarom ik als blank persoon, aardig tegen haar zou doen. Nino, de vrouw die ik dit weekend heb ontmoet, gaf tijdens het eten aan dat zij als donkere persoon altijd in de keuken moet eten, en dat het eten tussen blanke mensen iets compleet nieuws voor haar was. Rare situaties die ik mijzelf in Nederland niet had kunnen voorstellen maar hier dagelijkse realiteit zijn. Iedere dag verbaas ik me weer over hoe dingen hier gaan maar realiseer ik me ook dat ik hier verschrikkelijk veel aan het genieten ben. Ik zit inmiddels al op 1/3 van mijn stage en over acht weken vliegen papa, mama, Florie, Hidde en Jarle deze kant alweer op!