Zo, Zuid-Afrika. Ik ben nu bijna drie dagen in Kimberley en voel me al zo anders dan toen ik hier aan kwam. Om te beginnen zal ik iets vertellen over onze reis want die verliep niet zonder slag of stoot. Om drie uur hadden Annemiek, Iris, Remco en ik op Schiphol afgesproken. In Oosterbeek had ik al afscheid genomen van mama en Florie. Papa en Jarle brachten me naar Schiphol en Hidde kwam vanuit Leiden ook nog even gedag zeggen. We hadden mooi op tijd afgesproken want ja, Nederland en storm.. Eenmaal bij de incheckbalie kregen we te horen dat onze vlucht van Amsterdam naar Londen vertraagd was en dat we daardoor onze overstap van Londen naar Johannesburg niet zouden halen. We konden ons melden bij de balie van British Airways. Reizen doe je niet alleen dus wij stonden met heel reizend Nederland te wachten bij de balie. Omdat we vroeg hadden afgesproken stonden we redelijk vooraan in de rij en kon ons ticket van Londen naar Johannesburg worden omgeboekt. Uiteindelijk vertrokken we om 19.45 van Schiphol en met een beetje doorlopen in Londen hebben we onze vlucht naar Johannesburg gehaald. Ik kan jullie vertellen dat opstijgen tijdens een storm absoluut niet chill is. Gelukkig verliep de vlucht van Londen naar Johannesburg daarentegen wel soepel; van de elf uur heb ik er minstens acht als een roosje geslapen. Donderdag om 9:45 lokale tijd kwamen we aan in Johannesburg. We hebben onze tassen opgehaald en zijn buiten in het zonnetje gaan zitten. Om 14:35 vertrok onze binnenlandse vlucht naar Kimberley waar Antoinette ons op het vliegveld stond te wachten.

We zijn direct naar Yonder gereden waar we de komende tijd ook zullen verblijven. Yonder is een groot terrein waar ongeveer 300 verstandelijk beperkte volwassenen werken en wonen. Toen we aankwamen bij ons huis stonden zo’n tien vrouwen ons al op te wachten. Na kort kennis gemaakt te hebben met Veronica hebben we onze tassen uitgepakt en van onze kamer een beetje ons plekje gemaakt. Ik slaap met Annemiek en Iris op de kamer. We hebben allemaal een grote kast en een badkamer met twee douches en twee wc’s. Veronica is onze huismoeder; ze doet in principe alles voor ons. Naast Veronica heeft iedere vrouw in dit huis een eigen taak; zo wordt iedere dag onze tafel gedekt, onze afwas gedaan; onze bedden opgemaakt en onze kamer gedweild. In het begin was dit heel onwennig maar inmiddels zijn er zo ver dat we zelf onze afwas mogen doen. In de avond waren er veel vrienden van Veronica langsgekomen om kennis met ons te maken. In Zuid-Afrika doen ze dit in de vorm van braaien; barbecueën. Vegetariërs kennen ze hier absoluut niet maar Veronica vindt het geen probleem om vegetarisch te koken. Het advies was om vroeg te gaan slapen; om 7:15 zou het ontbijt klaarstaan. Vroeg naar bed is helaas niet gelukt dus de wekker ging de ochtend erna wel erg vroeg..

Vrijdag gingen we met Ton en Antoinette op bezoek bij de twee plekken waar we de komende tijd aan de slag gaan. Ton en Antoinette zijn de projectleiders in Zuid-Afrika; zij hebben ons de afgelopen dagen geholpen om de eerste dingen te regelen. Als eerste zijn we op bezoek gegaan bij de Elizabeth Conradie School. Op de school zitten kinderen van 4 tot 18 jaar met een lichamelijke beperking en cluster 4 kinderen (ADD/ADHD/Autisme etc.). We hebben kennis gemaakt met Laurence en Christa. Christa is de sportdocent welke ons de komende tijd zal begeleiden. Op de school zijn heel veel mogelijkheden maar door het tekort aan leraren zijn de klassen erg groot. Er is een grote gymzaal met veel materiaal, een klein zaaltje voor fysiotherapie, een zaaltje voor werken in kleinere groepjes, een zaaltje met sportschool apparatuur en een buitenzwembad waar in de zomer les wordt gegeven. Binnen is ook nog een kapot therapie bad maar er is geen geld om deze te laten repareren. Na de kennismaking zijn we naar het vliegveld gereden om onze huurauto op te halen, en jawel; in Afrika rijden ze links wat betekent links schakelen, rechts zit het knipperlicht en links de ruitenwisser. Die laatste heeft regelmatig voor grappige taferelen op kruispunten gezorgd. Vervolgens zijn we naar de Jannie Brink School gereden op Yonder. Op de school zitten kinderen met een verstandelijke handicap. We hebben gesproken met Louis, de hoofdonderwijzer. Er is hier weinig ruimte voor lichamelijke opvoeding, ongeveer een kwartiertje per dag per klas. Ondanks dit zijn hier veel mogelijkheden want ze willen sport graag uitbreiden in hun programma. Vanaf maandag gaan we op beide scholen twee dagen mee lopen zodat we op vrijdag een plan kunnen schrijven voor de komende tijd. 7:15 beginnen is hier normaal dus ik zal nog even moeten wennen aan dit nieuwe ritme.

Gisteravond hebben we met Veronica en Adrie, een nichtje van haar, spelletjes gedaan op de veranda. Adrie studeert pabo en is een leeftijdsgenootje van ons. Het was leuk om met haar te praten over hoe dingen hier gaan en over hoe zij hier leeft. We zullen de komende tijd vaker met haar afspreken om leuke dingen te doen.

Tsja, en dan de vraag: hoe is Zuid-Afrika? Ik moet eerlijk zeggen dat ik donderdag best in een soort cultuurshock terecht kwam en mezelf af vroeg of ik mijzelf hier drie maanden lang thuis zou kunnen voelen. Ik was de eerste dagen zo moe van de reis en alle eerste indrukken maar het went gelukkig heel snel. We hebben een enorme tuin waar we voor het ontbijt een rondje door lopen en de eerste apen al in gespot hebben. Ook na een lange dag kunnen we hier lekker op een kleedje in de zon liggen. De eerste woordjes Afrikaans zitten er ook al aardig in; ik praat rustig Nederlands met Afrikaanse woordjes tussendoor en zij praten rustig Afrikaans terug.

Vandaag is het zondag en zijn we vrij. Het is in de ochtend nog niet heel warm dus ik ga een rondje hardlopen over het terrein in de Afrikaanse zon!