Hereniging in Kaapstad

Samen met Annemiek heb ik vrijdag nacht twee en half uur op de bus naar Kaapstad gewacht. Toen om half drie de bus eindelijk aankwam, hebben we snel onze ogen dicht gedaan. De volgende ochtend werden we een stuk dichterbij Kaapstad wakker. In Belville, een voorstad van Kaapstad, stapten we uit. Na afscheid te hebben genomen van Annemiek, nam ik een taxi naar de guesthouse in de wijk Constantia waar papa, mama en Florie op dat moment verbleven. Die zaterdag hebben we lekker rustig aan gedaan. We hebben boodschappen gedaan, lekker gezwommen en op z’n Afrikaans gebraaid!

Op maandag bezochten we de botanische tuinen van Kirstenbosch. Hectares aan bijzondere planten, begroeiingen, geuren en kleuren. Het leuke aan deze botanische tuinen is dat het een plek is waar locals veel vrije tijd doorbrengen. Overal zijn mensen aan het picknicken of aan het sporten. Op woensdagavond draait er een film in de openluchtbioscoop en op zondagavond is er een muziekvoorstelling in het openlucht theater. Al met al een plek waar je jezelf gemakkelijk meerdere dagen kunt vermaken. Helaas hadden wij die tijd niet. Rond het middaguur reisden we af naar het vliegveld van Kaapstad waar ik na drie maanden Jarle weer kon omhelzen. De rest van de maandag hebben we uitgerust bij onze guesthouse, lekker gezwommen en uiteraard gebraaid!

Op dinsdag was iedereen dusdanig uitgerust, dat we Kaapstad verder konden gaan ontdekken. We reden via het Zuiden van de stad naar Houtbaai, een kleine vissersbaai waar continue verse vis werd binnengevaren. We spotten onze eerste zeehonden en dronken een heerlijk kopje koffie met prachtig uitzicht op de haven. We vervolgden onze reis richting Green Point, een van de Noordelijke baaien van de stad. We hebben hier geluncht (Florie kon éindelijk Afrikaanse sushi eten) en verkenden kort de omgeving. De weg van Houtbaai, via Green Point naar Waterfront (het stadscentrum) was adembenemend mooi. Hoge kliffen met helder blauw water zorgde voor een prachtig uitzicht. Dinsdag was het ook tijd voor een bezoek aan de wereldberoemde Tafelberg. Op 1085 meter hoogte wachtte een prachtig uitzicht op ons. Door de 360-graden view kon ik boven op de berg alle aspecten van de stad bekijken. Waar ik ook keek, bos, strand, stad en bergen verbaasde mij keer op keer. De Tafelberg heeft mij dan ook zeer positief verrast. Ondanks mijn lichtelijk aanwezige hoogtevrees toch nog een mooie foto met uitzicht kunnen maken!

Op woensdagochtend bezochten we als eerste het District Six museum. Tot de tijd van de Apartheid was de wijk 'District Six' een levendige, en multiculturele wijk met 60.000 inwoners. De Apartheidsregering besloot dat District Six een ‘witte wijk’ moest worden en alle 60.000 niet-blanke inwoners van de wijk moesten weg. Het museum is een herinnering aan de ooit zo mooie en vredige wijk met veel persoonlijke verhalen en herinneringen. Hierna brachten we een bezoekje aan de wijk Bo-kaap; de voormalig Maleise wijk van de stad. Ten tijde van de slavernij was het verboden voor slaven om kleurrijke kleding te dragen. Om de afschaffing van de slavernij te vieren, hebben de bewoners van de wijk Bo-kaap alle huizen in allemaal verschillende kleurtjes geverfd. De wijk is nu een mengelmoes van kleuren en culturen wat uitmond in verschillende gezellige cafeetjes, eettentjes en marktjes.

Op donderdag reden we met onze gehuurde auto naar het uiterste Zuidwestelijke puntje van het continent Afrika: Kaap de Goede Hoop (onderdeel van Table Mountain National Park). We wandelden eerst naar Cape Point. Een steil en kronkelend pad leidde ons naar de oude vuurtoren, die een schitterend uitzicht bood over het punt waar de Indische en de Atlantische Oceaan samenkomen. De oude vuurtoren werd vroeger gebruikt om schepen de weg te wijzen. Na de wandeling naar de top van de berg, wandelde Hidde, Jarle en papa door naar Kaap de Goede Hoop. Hier stonden mama, Florie en ik te wachten met de zelfgemaakte lunch. Tijdens de lunch hadden we een spectaculair uitzicht op hoge golven, zeehonden en zelfs een Bonobo aap! Na de lunch reden we door naar Boulders Beach. Op dit strand leeft een door Jan van Riebeeck geïmporteerde pinguïn kolonie. Pinguïns zijn niet de meest actieve dieren dus na een kort bezoek, reden we via Muizenberg door naar onze volgende bestemming: Stellenbosch.

Sinterklaas in Zuid-Afrika en langzaam afscheid nemen van Kimberley...

Op 25 november had Ton ons uitgenodigd om te komen vliegen in een helikopter; HOE SUPER LEUK. Eerst mochten we met twee geweren schieten en jawel, ik heb alles in het bord geschoten! Hierna hebben we allemaal ongeveer tien minuutjes in een helikopter over het veld gevlogen. Vanuit de helikopter had ik een fantastisch uitzicht over de uitgestrekte natuur en heb ik verschillende kuddes dieren zien lopen. Wauw, wat was dit een belevenis.

Inmiddels ben ik in mijn laatste week in Kimberley beland en oh wat is de tijd snel gegaan. Ik heb mijn stages afgerond en ben langzaam afscheid gaan nemen van de mensen om mij heen. Tijdens de laatste stageweek heb ik met alle klassen waterspelletjes gespeeld, de temperatuur was immers boven de vijfendertig graden. Veel kinderen besefte volgens mij niet helemaal dat ik na de zomervakantie niet meer terugkom, dat maakte het afscheid wel een stukje makkelijker. ‘Ek sal in de vakantie huis toe gaan’ JAAAAAA, huis toe' schreeuwde er een, haha. Als leuke afsluiter heb ik de Jungle Book uitvoering van de klassen mogen bekijken. Alle klassen hadden een eigen lied en een eigen dansje voorbereidt. Als allerlaatste nog met alle klassen op de foto en toen was het echt klaar. Ik heb een fantastische tijd gehad en ben echt verkocht aan het speciaal onderwijs. De stagedagen waren zo verschrikkelijk leuk, ik denk dat ik nog nooit met zoveel plezier iedere dag naar stage ben gegaan.

Op vrijdag 1 december heb ik samen met Iris, Annemiek, Remco en Esther een Nederlandse maaltijd voor al de vrouwen uit ons huis voorbereidt: erwtensoep, pannenkoeken en appeltaart! Naast dit heerlijke maal, wilden wij graag onze sinterklaastraditie introduceren. Samen hebben we sinterklaasliedjes geoefend en uiteindelijk mocht iedereen haar schoen zetten. Sinds die week heeft heel Yonder vakantie wat betekent dat de meeste bewoners naar hun familie gaan. Die vrijdag was dan ook het afscheid met de meeste van hen. Het afscheid viel zwaarder dan ik had verwacht. Samen hebben we drie maanden in huis gewoond en wat was het gezellig. Altijd wenste ze mij goedemorgen, vertelde hun belevenissen van die dag en knuffelde ze mij, op welk moment van de dag dan ook. Het voelde goed om ze allemaal even lekker in het zonnetje te zetten! Op zaterdag heb ik samen met acht andere Nederlandse studenten een Sinterklaas-dobbelspel gespeeld. Ook hier hebben we gezamenlijk gekookt (weer pannenkoeken, daar had iedereen verschrikkelijk veel zin in) en een gezellige middag gehad. Gezien zij die dinsdag daarop terug zouden vliegen naar Nederland, was daar het tweede afscheid. Gelukkig zal ik de meeste vast nog eens zien in Nederland!

Afgelopen weekend ben ik samen met Annemiek, Iris en Remco een weekendje naar Augrabies Falls National Park geweest. Het was een eindje rijden, ongeveer vijf uur. We verbleven in een guesthouse bij een ouder stel in de tuin, ongeveer een half uurtje rijden van het park. Op zaterdag hebben we het park bezocht. We hebben een autosafari gemaakt waar ik mijn eerste giraffe heb gespot! Vervolgens hebben we eventjes gezwommen en daarna de beroemde watervallen bezocht. Het was een enorm lawaai maar een bijzondere ervaring. Op zondag hebben we een tocht gemaakt over de Kalahari rivier. Ik zat met Annemiek in een bootje en door verschillende stroomversnellingen en afdelingen kwamen we uiteindelijk uit bij een schattig campinkje waar een heerlijke lunch op ons stond te wachten. Het was een uitdagende tocht waar we op sommige rustige stukken lekker hebben gezwommen. Het meeste heb ik genoten van de omgeving. Zo stil en zo mooi. Ook heb ik hier mijn eerste visarend gespot!

De komende week staat in het teken van afscheid nemen en inpakken. Donderdag organiseer ik met Iris, Remco en Annemiek een afscheidsbraai voor alle mensen waar we de afgelopen tijd veel mee om zijn gegaan. Vrijdag op zaterdag nacht zal ik in de bus stappen richting Kaapstad waar ik rond twee uur papa, mama en Florie weer zal zien.

Ik hoop dat het met iedereen in Nederland goed gaat. Alle sneeuwverhalen doen mij toch een beetje een verlangen terug naar thuis krijgen. Het is verschrikkelijk warm hier dus ik hoop dat er bij terugkomst nog wat sneeuw ligt!

Een stagedag in Zuid-Afrika

Ik ben naar Zuid-Afrika gegaan in het kader van mijn minor; International Sport Development. In deze blog wil ik jullie dan ook meenemen in een van mijn stagedagen hier.

Maandagochtend 6:30, de wekker gaat. Waar de temperaturen de eerste weken ’s nachts nog aardig konden zakken, is dit helaas niet meer het geval. Ik ga voor een korte verkoelende douche waarna ik met yoghurt en wat fruit met zaden ontbijt. Om 7:00 vertrek ik te voet richting de Jannie Brink School wat ongeveer een kwartiertje lopen is. Vandaag heb ik geluk, het is bewolkt waardoor de zon nog niet echt brandt. Rond 7:15 kom ik aan bij de Jannie Brink School waarna ik nog even dankbaar gebruik maak van de wifi voordat ik mij om 7:30 bij de personeelsvergadering meld. In de vergadering worden actuele zaken besproken en heb ik ruimte om eventuele mededelingen te doen. Als eerste een mededeling over de locatie van de lessen. Tot nu toe heb ik lesgegeven op het sportveld welke midden in de volle zon lag. De temperaturen zijn afgelopen week gestegen naar boven de 35 graden waardoor ik heb besloten om de lessen te verplaatsen naar een grasveldje in de schaduw. Daarnaast geef ik een korte samenvatting over de lessen van de afgelopen week. Als laatste vraag ik de docenten of ze kopjes mee willen nemen naar de les zodat leerlingen tijdens de les water kunnen drinken uit de jerrycans met water die ik voor ze meeneem. Rond 7:45 is de vergadering afgelopen. Ik drink nog een kopje thee en bespreek opvallende lesvorderingen/vertragingen met docenten waarna ik mij ga voorbereiden op mijn lessen.

Een kast of hok met materialen is er niet waardoor ik aan het begin van mijn dag de materialen die ik nodig heb, moet ophalen bij de verschillende klassen. In de eerste week heb ik een lijst gemaakt met alle materialen per klas. Inmiddels weet ik ongeveer waar alles ligt dus na een kwartiertje heb ik al mijn materialen verzameld. Ik leg alle materialen klaar en drink nog wat water, het is inmiddels al 25 graden.

Om 8:30 komt mijn eerste klas; een groep van twee bovenbouw klassen. Jongens en meisjes zijn in de bovenbouw gesplist dus ik geef tijdens dit uur les aan 22 jongens. We zijn in de afgelopen weken bezig geweest met samenwerken en netbal, een Afrikaanse sport wat lijkt op een mix van basketbal en korfbal. De jongens krijgen de opdracht om teams te maken van drie waarbij het team niet mag bestaan uit drie jongens die in dezelfde klas zitten. We spelen hierna een netbal toernooi waarbij het team wat wissel staat, de tijd en de standen bijhoudt. Het leuke aan deze groep vind ik dat ik enorm veel progressie zie in het volgen van een sportles. De eerste lessen waren enorm chaotisch, ik merkte dat ze het niet gewend waren om te sporten met regels en structuur; ze wilden gewoon hun eigen ding doen. Ook zijn de twee klassen die samengevoegd zijn erg verschillend. De ene klas is cognitief veel sterkerwaardoor er veel botsingen waren tussen de twee klassen. Ik ben bezig geweest met samenwerken waardoor het onderlinge respect erg is toegenomen.

Om 9:00 geef ik les aan een autistische klas van zes kinderen. De autistische groepen hebben een eigen huisje met daarbij een eigen tuin. De sportlessen voor de autistische kinderen vinden in deze tuintjes plaats en niet op het veldje voor de school. Ik ga deze week bezig met het mikken en gooien en we sluiten de les af met dansen (kinderen voor kinderen vinden ze hier helemaal fantastisch). Ik moet haasten want om 9:30 staat er alweer een middenbouw groep op mij te wachten. Deze klas vind ik een van de lastigste gezien het niveau van de leerlingen enorm uit elkaar ligt. Ik werk bij deze klas in twee vakken waarbij ik de groepen indeel op niveau. Zo kunnen alle leerlingen op zijn/haar eigen niveau deelnemen en kunnen de leerlingen goed van elkaar leren. In het ene vak spelen de leerlingen zelfstandig netbal en in het andere vak ga ik verder met gooien en vangen.

Voor de pauze heb ik nog een les, weer een autistische groep. In deze groep zitten zes kinderen die allemaal verschrikkelijk van elkaar verschillen. Ik heb er dan ook voor gekozen om de kinderen op niveau en interesses in te delen en met elk duo, tien minuten bezig te gaan. Met het eerste duo ga ik trampolinespringen want ja, elke autistische klas heeft een grote trampoline in de tuin. Met het tweede duo ga ik dansen en met het derde duo ga ik voetballen en gooien en vangen. Ik merk dat deze tien minuten voor de kinderen al erg intensief zijn maar ook erg nuttig. In de eerste week durfden ze bijvoorbeeld niet op de trampoline, konden ze geen bal vangen of durfden ze niet met mij te dansen. In alle drie de gevallen al veel vooruitgang geboekt wat mij als docent erg veel energie geeft.

Van 10:30 – 11:00 heb ik pauze. Ik zit op een bankje in de zon te kijken naar de spelende kinderen, stuur wat mailtjes, download bestanden van Blackboard en stuur een update met foto’s en filmpjes naar vrienden en familie. Ik ben een slechte drinker dus heb mijzelf hier aangeleerd dat alle drie de flesjes water die meegaan, ook daadwerkelijk op moeten. Het leuke aan de pauze hier is dat kinderen langslopen en je een knuffel komen brengen of vragen hoe het met je gaat. Op dit soort momenten merk ik de waardering en beleving van de kinderen echt enorm. Ze vragen wanneer ze ook al weer samen met mij gaan spelen of vertellen dat ze de les super leuk vonden.

Om 11:00 heb ik een samengevoegde onderbouwklas van in totaal ongeveer vijftien kinderen. Ik begin de les met dansen, waarna ik de groep in tweeën verdeel. De ene groep gaat bezig met gooien en vangen en de andere groep met netbal. De nadruk ligt hierbij op samenwerken en fair play. Het leuke aan deze klas is het enthousiasme en fanatisme. Ze zijn altijd bereid om een ander te helpen en hebben erg veel respect voor elkaar. Ook merk ik heel erg dat ze nieuwe dingen willen leren waardoor er altijd een fijne werksfeer is.

De temperatuur is inmiddels opgelopen tot boven de 30 graden. Halverwege mijn lessen zorg ik altijd voor een momentje waarop de leerlingen wat water kunnen drinken en eventjes kunnen bijkomen van de fysieke inspanningen.

Aan het einde van de dag heb ik nog een middenbouw groep van ongeveer tien kinderen. Ook met deze groep is het altijd fijn werken. Ik merk bij deze groep dat de taalbarrière soms nog een ding is. Er zijn een aantal leerlingen die mij altijd goed begrijpen en het uitleggen aan klasgenoten wanneer deze hier niet begrijpen. Ondanks dat er in deze groep maar twee meisjes zitten, willen ze de les altijd beginnen en eindigen met dansen. We doen vrijwel altijd hetzelfde dansje (kinderen voor kinderen, energie), waardoor ze het in principe al zonder mij kunnen. Ook het filmpje van het dansje op mijn macbook vinden ze erg interessant.

Om 12:00 zijn mijn lessen klaar en breng ik alle materialen terug. De materialen die ik de volgende dag nodig heb, zet ik in de docentenkamer zodat ik deze morgen niet weer op moet halen. Rond 12:30 loop ik naar huis om te lunchen, het is inmiddels verschrikkelijk warm dus ik loop door elke sproeier die ik onderweg tegenkom. Na een stagedag heb ik best wat trek gekregen dus wanneer ik thuis kom,ik kies ervoor om eerst wat te eten (rijst met groenten) en daarna een koude douche te nemen. Onze kamer wordt iedere dag schoongemaakt door een vrouw uit ons huis, Truus, dus wanneer ik de badkamer instap is deze weer prachtig schoon. Ook is inmiddels onze was weer gedaan dus deze leg ik ook direct in mijn kast. In de middag heb ik niet veel op het programma staan; ik evalueer mijn lessen en registreer leervorderingen van de leerlingen. Ik typ een stukje voor mijn kerntaak 1 verslag en ga bezig met de presentatie die voor morgen gepland staat. Met alle docenten en het schoolhoofd ga ik tussentijds evalueren. Ik zal de presentatie startten met een filmpje van de lessen tot nu toe zodat alle docenten kunnen zien wat er in de andere klassen gebeurt. Hierna zal ik de gegeven modules (zelfstandig werken en samenwerken) toelichten zodat wanneer ik weg ga, docenten deze lessen eventueel nog kunnen gebruiken. Daarnaast zal ik een aantal casussen schetsen van situaties die zich hebben voorgedaan in mijn lessen waarvan ik niet weet hoe ik er mee om moet gaan. Als laatste is er een tussentijdse evaluatie waar ik feedback zal vragen op mijn programma en verschillende leerdoelen.

Om 16:00 ben ik klaar met alles en rijd ik met Annemiek naar de shoppingmall om wat boodschappen te doen. We drinken bij Wimpie, een cafeetje, wat verkoelends en eten een ijsje en kletsen wat met Doreen, de manager die ons elke keer weer herkend (niet zo gek na onze wekelijkse bezoekjes).Rond 19:00 eet ik samen met Iris, Annemiek en Remco waarna we nog een aantal spelletjes Bonanza spelen en nog een rondje wandelen over het terrein van Yonder. Om 22:00 vind ik het wel welletjes geweest. Ik poets mijn tanden en ga lekker naar bed. Ik kijk nog een aflevering van Gossip Girl en val daarna voldaan in slaap; op naar een nieuwe stagedag.

Afrikaanse afspraken

Inmiddels zit ik al een maand in het mooie Zuid-Afrika en is er dusdanig veel te vertellen om een nieuw verhaal te schrijven. Zo zijn we op zaterdag 29 september naar Bloemfontein vertrokken waar het Zuid-Afrikaanse rugby elftal een wedstrijd speelde tegen Australië. In het Free State Stadion heb ik deze wedstijd samen met Annemiek, Iris, Remco en Maartje gekeken. Maartje is een meisje die we hier ontmoet hebben en in Bloemfontein studeert en daar bij Adri in huis woont. Het was een hele spannende wedstrijd welke eindigde in 27-27. Een hele prestatie gezien de vorige verloren wedstrijd 57-0 betrof. We hadden het geluk dat we na de wedstrijd bij Adri en Maartje mochten slapen, anders zouden we in het donker anderhalf uur terug moeten rijden. De volgende ochtend hebben we met Adri ontbeten en zijn we na het bezoek aan het grote winkelcentrum, teruggereden naar Kimberley.

Na twee weken stage te hebben gelopen, hadden we al een week vakantie. De planning was om weg te gaan maar gezien er nog veel moest gebeuren om echt met de stage te beginnen, besloten we om in Kimberley te blijven. Er was genoeg te doen waarmee we ons een week konden vermaken. Op de eerste vakantie dag had ik een afspraak met Louis, het schoolhoofd van de Jannie Brink School. Ik had om 8:00 afgesproken en was netjes op tijd zoals dat in Nederland hoort. Na een half uur wachten en dankbaar gebruik gemaakt te hebbe van de wifi, was er helaas nog niemand; het bleek Heritage Day dus de school was dicht en de afspraak ging niet door... In Afrika durven ze soms geen nee te zeggen waardoor er afspraken gemaakt worden waarvan ze op voorhand al weten dat het niet kan. De volgende afspraak die week was op donderdag om halftien, bij de dokter om precies te zijn. De inenting tegen Rabiës bestaat uit drie prikken, ik heb er echter in Nederland vanwege tijdgebrek maar twee gehad waardoor ik, wanneer ik optimaal beschermd wil zijn, de derde prik in Zuid-Afrika moest laten zetten. Om halftien stond ik op de stoep van de huisartsenpraktijk maar helaas voor een dichte deur. Na een telefoontje kwam ik erachter dat de dokter in de ochtend geen tijd meer had door huisbezoeken en dat ze dat vergeten waren door te bellen. Gelukkig was er in de middag om halftwee nog een plekje vrij. Om kwart over een kreeg ik een telefoontje van de assistente dat de dokter weer vertraagd was en dat de afspraak verplaatst was naar halfvier. Om halfvier stond ik niet meer voor een dichte deur en mocht ik plaatsnemen in de wachtkamer. En jawel; na ruim een uur en driekwartier wachten werd ik, 8 minuten voordat de praktijk sloot, geholpen. Ook dit is Afrika zullen we maar zeggen. De rest van de vakantie heb ik vooral rustig doorgebracht. Veel voor school vooruit werken, klassenanalyses en lesplannen maken en vooral een beetje bijkomen van alle eerste indrukken.

Na een week vakantie te hebben gehad begon maandag 9 oktober mijn eerste stagedag weer. Op maandag en dinsdag bij de Jannie Brink School op Yonder en op woensdag en donderdag op de Elizabeth Conradie school in Kimberley. De eerste dagen op de Jannie Brink School verliepen niet geheel volgens plan. Ze praten louter Afrikaans met een aantal Engelse woordjes en zijn niet gewend op sportlessen te krijgen. Gelukkig gaven de kinderen aan dat ze het fantastisch vonden en nu al uitkeken naar volgende week. De begeleiding op deze school is er bijna niet; ik geef mijn lessen en de docenten halen hun klas aan het einde van de les op bij het sportveld. Gelukkig zijn er ook een aantal docenten die erg geïnteresseerd zijn in mijn lessen en blijven kijken en mij helpen wanneer de taalbarrière een punt wordt. De lessen op de Elizabeth Conradie School verliepen heel anders; kinderen zijn stil wanneer je binnenkomt of uitlegt, spreken je altijd aan met miss of teacher en voeren de opdracht uit zoals je die daadwerkelijk hebt uitgelegd. De kinderen zijn erg leergierig en vanwege de structuur kan je in een les, die maar een half uurtje duurt, erg veel doen. Ook zijn er verschrikkelijk veel materialen waardoor ik alles wat ik wil, ook echt kan doen. De meisjes zwemmen op maandag en woensdag en de jongens op dinsdag en donderdag. Op donderdag had ik het geluk dat het weer goed genoeg was en ik met de klassen mocht gaan zwemmen. Er zijn er maar een aantal die een zwemdiploma hebben maar toch mocht iedereen meedoen; iets wat in Nederland nooit zou gebeuren. In de jongere klassen waren er kinderen die nog nooit hadden gezwommen, hiermee heb ik leuke spelletjes gedaan in het water. In de oudere klassen heb ik mij gericht op de kinderen die bang waren of een grote achterstand hadden op de rest.

Afgelopen vrijdag werd er voor alle bewoners van Yonder een diner en feest georganiseerd. In de middag hebben we de vrouwen uit ons huis opgemaakt en zijn we naar het diner vertrokken. Een waardig driegangen diner waarna de muziek aanging en iedereen begon te dansen. Rond tien uur was het welletjes geweest en zijn we door het donker naar huis gelopen. Op Schier vind ik het altijd heerlijk om na een Tox-avondje naar de vele sterren te kijken wanneer ik naar huis fiets. Toen we naar huis liepen zag ik net zoveel sterren als ik op Schier altijd zie. Op dat moment voelde ik mij voor het eerst heel verg weg van huis. Ik ben zo druk en heb het zo verschrikkelijk naar mijn zin, dat ik gelukkig nog niet wakker heb gelegen van heimwee of het missen van iedereen.

Samen met Esther, Iris, Annemiek en Remco zijn we op zaterdag weggereden uit Kimberley richting Voorspoed, een boerderij in het midden van de uitgestrekte natuur mét een zwembad (zie foto’s). Ton (begeleider uit Nederland) was inmiddels ook aangekomen in Afrika en met hem zouden we tussentijds evalueren en de plannen voor de komende weken concretiseren. Simon, een partner van een van onze stagescholen, was samen met zijn vrouw Nino en vier kinderen meegekomen om ons te helpen met onze plannen en stageopdrachten. Om ons huis liep verschillend wild (stokstaartjes, bokken, wilde koeien, zwijntjes, zebra’s en giraffes; de laatste twee helaas niet gezien) en ging de zon prachtig onder. Het was een fijn weekend bijkomen van de vele indrukken van de afgelopen weken waarbij Nino ook nog eens fantastisch lekker Afrikaans kon koken. De vier kindjes hadden nog nooit gezwommen dus daar hebben we ons verder nog mee vermaakt.

Na een maand Afrika zijn me een aantal dingen in het bijzonder opgevallen. Zo lopen kinderen hier over een evenwichtsbalk zonder mat eronder, touwen niet vast zitten waardoor ze van links naar rechts zwaaien en vijftien kinderen zwemmen zonder zwemdiploma en er nooit een ongelukje gebeurd. In principe kan alles hier en als het niet kan, wordt ervoor gezorgd dat het binnen vijf minuten toch kan. Afspraken die je gemaakt hebt, blijken toch niet door te gaan of opeens anderhalf uur verplaatst te zijn zonder mededeling. De grootste verbazing blijft voor mij het verschil tussen blanke en donkere mensen. Desondanks dat we de apartheid al een tijdje achter ons gelaten hebben, merk ik aan alle kanten dat er tussen blank en donker absoluut nog een aanwezig verschil zit. Tijdens de rugbywedstrijd liepen er alleen maar donkere mensen drankjes en snacks te verkopen tussen de rijen door en zitten blanke mensen op de tribune. Wanneer je een donker iemand begroet, snappen ze niet dat een blank iemand aardig tegen hem of haar doet. Een donker meisje vroeg zelfs waarom ik als blank persoon, aardig tegen haar zou doen. Nino, de vrouw die ik dit weekend heb ontmoet, gaf tijdens het eten aan dat zij als donkere persoon altijd in de keuken moet eten, en dat het eten tussen blanke mensen iets compleet nieuws voor haar was. Rare situaties die ik mijzelf in Nederland niet had kunnen voorstellen maar hier dagelijkse realiteit zijn. Iedere dag verbaas ik me weer over hoe dingen hier gaan maar realiseer ik me ook dat ik hier verschrikkelijk veel aan het genieten ben. Ik zit inmiddels al op 1/3 van mijn stage en over acht weken vliegen papa, mama, Florie, Hidde en Jarle deze kant alweer op!

De eerste stageweek

Er is alweer dik een week voorbij in het prachtige Zuid-Afrika. Op het moment van schrijven is het kwart voor zeven ’s ochtends en zit ik met mijn laptop op schoot in het zonnetje, het is dan ook al een aardig temperatuurtje (20 graden). Afgelopen week hebben we op de twee verschillende werkplekken meegelopen. Maandag ging om zes uur de wekker en om kwart over zes stond het ontbijt klaar met een opgaande zon; een waardig Afrika-momentje. Na onze spullen gepakt te hebben vertrokken we om 6:45 richting de Elizabeth Conradie School waar iedere dag om kwart over zeven de vergadering van de vaksectie begint. Er zijn drie docenten; Andrew, Christa en Daniel. Per half uur komt er een klas waarvan alle jongens naar Andrew gaan, de meisjes naar Christa gaan en nog een handjevol anderen naar Daniel gaan. De eerste uren had Christa het druk dus gingen haar meisjes naar Daniel waardoor Remco en ik met hem meeliepen. Er is veel verschil in klassen; sommige zijn met 8, sommige met 30. Ook was er veel verschil in leeftijd; we hebben de pre-school (basisschool) klassen gezien maar ook de ouderejaars klassen welke dit jaar 18 worden en dus de school zullen verlaten. Op deze eerste dag een mooi beeld gekregen van de school. Ook werden we door iedereen hartelijk verwelkomt en is iedereen nieuwsgierig naar wie wij zijn. Schooldagen beginnen hier dus vroeg, heel vroeg. Daartegenover staat dat om kwart voor twee de laatste lessen zijn afgelopen. In de middag zijn we teruggereden naar Yonder en hebben we in de zon gelegen, gelezen en de nieuwe stagedag voorbereidt.

Op dinsdag ben ik samen met Iris naar Elizabeth Conradie vertrokken. In deze laatste weken voor de vakantie maken de kinderen toetsen, wat maakt dat er veel lessen uitvallen. Samen met Iris heb ik twee lessen overgenomen; beide een cluster 4 klas. We hebben buiten rolstoelbasketbal gespeeld en de kinderen vonden het fantastisch. Wat wij op de eerste dag gezien hebben is dat de kinderen vanuit een rolstoel moeilijk kunnen scoren in de basket. We hebben met twee autobanden een basket gemaakt op de grond waardoor ieder kind heeft kunnen scoren in de les. Kinderen noemen je tijdens de les coach, en buiten de lessen om teacher. Toen we naar onze auto liepen om naar huis te gaan kwamen veel kinderen naar ons toe; ‘Teacher, when will you be back?’.

Na twee dagen op Elizabeth Conradie te hebben meegelopen, ben ik op woensdag samen met Remco naar de Jannie Brink school gegaan. De school is op Yonder dus we konden er lopend heen. Van de anderen had ik gehoord dat het verschil tussen man en vrouw op deze school duidelijk zichtbaar was. Toen we de docentenruimte in kwamen, gaf de directeur mij een hand en tijdens de openingsvergadering werd ik tot twee keer toe met voornaam verwelkomd. De verschillen tussen man en vrouw heb ik deze dag dan ook niet meegemaakt.  Ook deze school start om 7:30. De ouderejaars klassen komen naar de eetzalen waarbij jongens en meisjes gescheiden van elkaar ontbijten. De jongere klassen verzamelen al in de klassen. Het leuke aan deze school is dat er verspreid over het schoolterrein verschillende huisjes zijn waar klassen zijn gevestigd. We zijn eerst naar de groep huisjes gelopen waar de kinderen met autisme zaten, deze kinderen nemen niet deel aan het gezamenlijke ontbijt. Sommige kinderen waren in het tuintje aan het spelen, sommige kinderen speelden een spelletje. De juf vertelde ons dat ze elke ochtend startte met een wandeling en nodigde Remco en mij uit om mee te gaan. Onderweg oefenden we de namen van de dieren die we tegenkwamen, de verkeersborden en de namen van verschillende kleuren. Aan het einde van het schooljaar voert de school een musical op; Jungle Book. Gedurende de dag oefenen de klassen de liedjes en de dansjes in de grote zaal. Ook toen we in de verschillende klassen aan het kijken waren werd er her en der scenes geoefend. Omdat het ook hier volgende week vakantie is, werd er weinig gedaan; kinderen sliepen in klassen, keken films of speelden buiten. Wel vertelde iedere juf of meester met veel passie over de klassen en waren erg enthousiast over het feit dat wij een beweeg programma komen opzetten.

Donderdag was een speciale dag op de Jannie Brink school; de kinderen die 18 worden hadden een afscheidsfeest. De hele dag stond in het teken van versieren, opmaken en haren doen. Na school werden wij om drie uur uitgenodigd om de meisjes te helpen met nagels lakken, make-up doen, haren stijlen en jurken aantrekken. Om vijf uur waren alle ouders welkom om foto’s te maken en aan te schuiven voor het diner. Omdat Veronica jarig was konden wij helaas niet bij het feest zijn. Na het hele gebeuren liepen we naar huis en rond een uur of zes kwamen er verschillende gasten welke Veronica had uitgenodigd voor haar verjaardagsfeest. We hebben samen wat gedronken en gebraaid; geen feest zonder braai in Zuid-Afrika.

Vrijdag is onze studiedag. We zitten dan op het kantoor van Jannie van Zijl, de directeur van Yonder, waar we WiFi hebben en aan onze schoolopdrachten werken (of expeditie robinson terugkijken). In de ochtend hebben we Esther opgehaald uit Ritchie, een dorp naast Kimberley. Esther is een SPH student uit Rotterdam die ook stageloopt in Zuid-Afrika. Omdat zij in een gastgezin woont en weinig mogelijkheden heeft, hebben wij haar uitgenodigd om iedere vrijdag met ons op kantoor te komen werken. In de avond bleef ze eten en omdat wij in het donker niet autorijden, bleef ze ook slapen.

Op zaterdag zijn we met zijn vijven richting Magersfontijn gereden. Dit is een uitzichtpunt waar toen Nederland nog in Zuid-Afrika zat, uitzicht hield op de vijand. Je kan hier over de uitgestrekte vlaktes van Kimberley kijken en wild spotten. Magersfontijn is tussen Kimberley en Ritchie dus na het bezoek hebben we Esther weer thuis afgezet. Wij zijn met z’n vieren doorgereden naar Big Hole; de enige toeristische trekpleister van Kimberley. Kimberley is ontstaan door het diamant zoeken. Mijnwerkers vestigde hier wat ervoor heeft gezorgd dat een klein dorpje uitgegroeid is tot een stad. Big Hole is een enorm gat welke met de hand is gegraven. Ook is er een museum over diamant zoeken waarbij je door de verschillende tunnels loopt. Na tien minuten heb je het grote gat wel gezien dus erg lang zijn we hier niet gebleven. Toen we thuiskwamen waren er veel mensen op bezoek bij Veronica; vanwege haar verjaardag was ze een weekend vrij. Ditmaal waren er veel leeftijdsgenoten waar we bij een kampvuur een hele gezellige avond mee hebben gehad.

Na een week lang om zes uur opstaan, hoopte dat ik een beetje uit kon slapen. Niets is echter minder waar; om half zeven opende ik vanochtend mijn ogen. Vandaag is het zondag en staat er weinig op de planning; een beetje uitrusten in de zon en een wandeling over het terrein maken. Komende week hebben we op maandag en dinsdag afspraken om de gemaakte plannen door te spreken. Vanaf dan hebben we anderhalve week vakantie. Wat we gaan doen weten we nog niet precies maar we willen het liefste naar het strand! 

Vertraging op Schiphol en de eerste indrukken

Zo, Zuid-Afrika. Ik ben nu bijna drie dagen in Kimberley en voel me al zo anders dan toen ik hier aan kwam. Om te beginnen zal ik iets vertellen over onze reis want die verliep niet zonder slag of stoot. Om drie uur hadden Annemiek, Iris, Remco en ik op Schiphol afgesproken. In Oosterbeek had ik al afscheid genomen van mama en Florie. Papa en Jarle brachten me naar Schiphol en Hidde kwam vanuit Leiden ook nog even gedag zeggen. We hadden mooi op tijd afgesproken want ja, Nederland en storm.. Eenmaal bij de incheckbalie kregen we te horen dat onze vlucht van Amsterdam naar Londen vertraagd was en dat we daardoor onze overstap van Londen naar Johannesburg niet zouden halen. We konden ons melden bij de balie van British Airways. Reizen doe je niet alleen dus wij stonden met heel reizend Nederland te wachten bij de balie. Omdat we vroeg hadden afgesproken stonden we redelijk vooraan in de rij en kon ons ticket van Londen naar Johannesburg worden omgeboekt. Uiteindelijk vertrokken we om 19.45 van Schiphol en met een beetje doorlopen in Londen hebben we onze vlucht naar Johannesburg gehaald. Ik kan jullie vertellen dat opstijgen tijdens een storm absoluut niet chill is. Gelukkig verliep de vlucht van Londen naar Johannesburg daarentegen wel soepel; van de elf uur heb ik er minstens acht als een roosje geslapen. Donderdag om 9:45 lokale tijd kwamen we aan in Johannesburg. We hebben onze tassen opgehaald en zijn buiten in het zonnetje gaan zitten. Om 14:35 vertrok onze binnenlandse vlucht naar Kimberley waar Antoinette ons op het vliegveld stond te wachten.

We zijn direct naar Yonder gereden waar we de komende tijd ook zullen verblijven. Yonder is een groot terrein waar ongeveer 300 verstandelijk beperkte volwassenen werken en wonen. Toen we aankwamen bij ons huis stonden zo’n tien vrouwen ons al op te wachten. Na kort kennis gemaakt te hebben met Veronica hebben we onze tassen uitgepakt en van onze kamer een beetje ons plekje gemaakt. Ik slaap met Annemiek en Iris op de kamer. We hebben allemaal een grote kast en een badkamer met twee douches en twee wc’s. Veronica is onze huismoeder; ze doet in principe alles voor ons. Naast Veronica heeft iedere vrouw in dit huis een eigen taak; zo wordt iedere dag onze tafel gedekt, onze afwas gedaan; onze bedden opgemaakt en onze kamer gedweild. In het begin was dit heel onwennig maar inmiddels zijn er zo ver dat we zelf onze afwas mogen doen. In de avond waren er veel vrienden van Veronica langsgekomen om kennis met ons te maken. In Zuid-Afrika doen ze dit in de vorm van braaien; barbecueën. Vegetariërs kennen ze hier absoluut niet maar Veronica vindt het geen probleem om vegetarisch te koken. Het advies was om vroeg te gaan slapen; om 7:15 zou het ontbijt klaarstaan. Vroeg naar bed is helaas niet gelukt dus de wekker ging de ochtend erna wel erg vroeg..

Vrijdag gingen we met Ton en Antoinette op bezoek bij de twee plekken waar we de komende tijd aan de slag gaan. Ton en Antoinette zijn de projectleiders in Zuid-Afrika; zij hebben ons de afgelopen dagen geholpen om de eerste dingen te regelen. Als eerste zijn we op bezoek gegaan bij de Elizabeth Conradie School. Op de school zitten kinderen van 4 tot 18 jaar met een lichamelijke beperking en cluster 4 kinderen (ADD/ADHD/Autisme etc.). We hebben kennis gemaakt met Laurence en Christa. Christa is de sportdocent welke ons de komende tijd zal begeleiden. Op de school zijn heel veel mogelijkheden maar door het tekort aan leraren zijn de klassen erg groot. Er is een grote gymzaal met veel materiaal, een klein zaaltje voor fysiotherapie, een zaaltje voor werken in kleinere groepjes, een zaaltje met sportschool apparatuur en een buitenzwembad waar in de zomer les wordt gegeven. Binnen is ook nog een kapot therapie bad maar er is geen geld om deze te laten repareren. Na de kennismaking zijn we naar het vliegveld gereden om onze huurauto op te halen, en jawel; in Afrika rijden ze links wat betekent links schakelen, rechts zit het knipperlicht en links de ruitenwisser. Die laatste heeft regelmatig voor grappige taferelen op kruispunten gezorgd. Vervolgens zijn we naar de Jannie Brink School gereden op Yonder. Op de school zitten kinderen met een verstandelijke handicap. We hebben gesproken met Louis, de hoofdonderwijzer. Er is hier weinig ruimte voor lichamelijke opvoeding, ongeveer een kwartiertje per dag per klas. Ondanks dit zijn hier veel mogelijkheden want ze willen sport graag uitbreiden in hun programma. Vanaf maandag gaan we op beide scholen twee dagen mee lopen zodat we op vrijdag een plan kunnen schrijven voor de komende tijd. 7:15 beginnen is hier normaal dus ik zal nog even moeten wennen aan dit nieuwe ritme.

Gisteravond hebben we met Veronica en Adrie, een nichtje van haar, spelletjes gedaan op de veranda. Adrie studeert pabo en is een leeftijdsgenootje van ons. Het was leuk om met haar te praten over hoe dingen hier gaan en over hoe zij hier leeft. We zullen de komende tijd vaker met haar afspreken om leuke dingen te doen.

Tsja, en dan de vraag: hoe is Zuid-Afrika? Ik moet eerlijk zeggen dat ik donderdag best in een soort cultuurshock terecht kwam en mezelf af vroeg of ik mijzelf hier drie maanden lang thuis zou kunnen voelen. Ik was de eerste dagen zo moe van de reis en alle eerste indrukken maar het went gelukkig heel snel. We hebben een enorme tuin waar we voor het ontbijt een rondje door lopen en de eerste apen al in gespot hebben. Ook na een lange dag kunnen we hier lekker op een kleedje in de zon liggen. De eerste woordjes Afrikaans zitten er ook al aardig in; ik praat rustig Nederlands met Afrikaanse woordjes tussendoor en zij praten rustig Afrikaans terug.

Vandaag is het zondag en zijn we vrij. Het is in de ochtend nog niet heel warm dus ik ga een rondje hardlopen over het terrein in de Afrikaanse zon!

Stage in Zuid-Afrika

''Waar ga ik afstuderen?''. Deze vraag spookte een half jaar geleden dagelijks door mijn hoofd. In Havo 5 ben ik naar Ethiopië afgereisd met Respo International. Op basis van deze ervaring is mijn keuze voor de Academie Lichamelijke Opvoeding gemaakt; een afstudeerstage in het buitenland met Respo zou de cirkel dan ook weer rond maken. ''Maar waar wil ik dan heen'' was de volgende vraag in mijn hoofd. Ver weg, zon, een (voor mij) onbekend land ontdekken en nieuwe avonturen; dit waren zo ongeveer alle eisen. Zo gezegd, zo gedaan. Na wat mailcontact en een aantal telefoon gesprekken verder eindelijk het verlossende woord; ik ga op stage naar Zuid-Afrika!

Nu zal ik niet vertellen hoe vervelend dat visum regelen is en hoevaak ik wel niet naar Den Haag ben afgereisd voor een paar papieren. Uiteindelijk viel het namelijk allemaal reuze mee. Het visum is binnen, de vliegtickets zijn geprint en ik heb vandaag mijn internationale rijbewijs aangevraagd. In de afgelopen weken heb ik alle (on)belangrijke dingen op een altijd handige Wunderlist (bedankt mama) geschreven en dit weekend heb ik de meeste dingen bij elkaar gelegd want ja, dat pakken is nog een hele opgave. Morgen zal blijken of alles in de backpack past en woensdag begint het avontuur; om 17:50 zal ik vanaf Schiphol naar Londen vliegen en vanuit daar vlieg ik in elf uur naar het zonnige Johannesburg!